dość często

См. также в других словарях:

• dość — I {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł. {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} tyle, ile trzeba; wystarczająco; dostatecznie dużo; dosyć : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zarobił na tym dość pieniędzy, żeby kupić samochód. Dość się już… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• często — częściej przysłów. od częsty Często chorować. Często chodzić do kina. Dość często otrzymywać listy. Coraz częściej opuszczać lekcje …   Słownik języka polskiego

• nierzadko — «dość często, niejednokrotnie» Nierzadko występujące zjawisko. Nierzadko o tym mówimy …   Słownik języka polskiego

• wyjść — 1. Coś, ktoś nie może wyjść komuś z głowy, z myśli «ktoś nie może o czymś, o kimś zapomnieć, coś, ktoś zajmuje czyjąś uwagę»: Twój były chłopak nie może wyjść ci z głowy. Cosm 9/1999. 2. Coś wyszło spod czyjejś ręki, spod czyjegoś dłuta, pędzla,… …   Słownik frazeologiczny

• wychodzić — 1. Coś, ktoś nie może wyjść komuś z głowy, z myśli «ktoś nie może o czymś, o kimś zapomnieć, coś, ktoś zajmuje czyjąś uwagę»: Twój były chłopak nie może wyjść ci z głowy. Cosm 9/1999. 2. Coś wyszło spod czyjejś ręki, spod czyjegoś dłuta, pędzla,… …   Słownik frazeologiczny

• belladona — ż IV, CMs. belladonanie; lm D. belladonaon bot. «Atropa belladonna, bylina z rodziny psiankowatych, o trujących owocach, mająca właściwości lecznicze ze względu na zawartość atropiny w liściach; w Polsce chroniona, występuje dość często na… …   Słownik języka polskiego

• nierzadki — nierzadkidcy «występujący, zdarzający się dość często» Był tu nierzadkim gościem …   Słownik języka polskiego

• pokrzyk — m III, D. u, N. pokrzykkiem; lm M. i 1. książk. «okrzyk, zawołanie; krzyk, pokrzykiwanie; głos wydawany przez człowieka lub ptaka» Słychać było pokrzyki pijanych. Kaczka poderwała się do lotu z lekkim pokrzykiem. 2. bot. «Atropa belladonna,… …   Słownik języka polskiego

• ucho — n II; lm MB. uszy, D. uszu (uszów), C. uszom, N. uszami (uszyma), Ms. uszach 1. «parzysty narząd słuchu i równowagi u kręgowców (u człowieka i ssaków składający się z ucha zewnętrznego, środkowego i wewnętrznego) znajdujący się po obu stronach… …   Słownik języka polskiego

• kawał — m IV, Ms. kawałale; lm M. y 1. D. a «znaczna część jakiejś masy, całości; duży wycinek, urywek, fragment czegoś» Kawał chleba, mięsa. Uciąć, ukroić duży, spory kawał czegoś. Drzeć, dzielić, krajać coś na kawały. Rozszarpać, roztrzaskać, roznieść …   Słownik języka polskiego

• słowo — 1. przestarz. Być (z kimś) po słowie «być (z kimś) zaręczonym»: – Żeni się pan? – Tak, po słowie jesteśmy. I. Newerly, Pamiątka. 2. Chwytać, łapać kogoś za słowa (słówka) «zwracać złośliwie uwagę na formę wypowiedzi, nie na jej treść, dopatrywać… …   Słownik frazeologiczny